Als puber gaf ik de schuld van mijn nogal curieuze gedrag aan de acne in mijn gezicht. Vele malen per dag inspecteerde ik mijn gezicht in de spiegel. Eerlijk gezegd niet alleen in de spiegel, ook in winkelruiten, brillenglazen van de mensen waar ik mee sprak, eigenlijk in alles wat het beeld van mijn gezicht reflecteerde. Vreemd genoeg keek ik precies op zo’n manier dat ik altijd wel wat lelijks vond en weer constateerde hoezeer die acne mij lelijk maakte.
En dat was natuurlijk ook wat iedereen van mij dacht; tjonge, wat is die lelijk door zijn acne. Eindeloos mezelf vergelijken met andere mensen die het, naar mijn idee, bijna allemaal veel beter hadden getroffen. En die leuke meiden, die hoefde ik zeker niet te benaderen. Want kijk nou zelf!
Ik zocht hulp bij de schoonheidsspecialiste door middel van gezichtsbehandelingen, crèmes en pillen. Buiten een minder zware portemonnee leverde het mij bitter weinig op.
Op enkele dagen dat ik het echt te erg vond, bleef ik binnen en ging dus ook niet naar school. Spreekbeurten waren in ieder geval een ramp.
Het leven stond in het teken van de acne. De acne had mij in een greep als de hoge muren van een gevangenis.
Uiteindelijk ging de acne over, het gedrag niet.
De muren van de gevangenis bleven trots overeind staan. Stevig gebouwd op nieuw beton dat nu “een grote neus, kaler worden of niet geheel rechte tanden”heette.
Dit lezende ligt het niet in de lijn der verwachtingen dat ik een poos geleden veel lachend over straat liep. Ingezien dat die onzekerheidsgedachtes er altijd zullen zijn, ze horen bij mij. Als ze er dan toch altijd zullen zijn kan ik ze beter als een welkome gast begroeten dan er altijd strijd tegen te leveren. Aangezien ik een welkome gast altijd met een lach begroet, besloot ik hetzelfde te doen zodra “de gedachtes” binnenkwamen. Dus liep ik over straat alsof ik mijn favoriete comedy Friends aan het kijken was.
Ik kan niet zeggen dat tegenwoordig de gevangenismuren er niet meer staan. Er zitten nu echter zoveel grote gaten in dat ik geregeld kan ontsnappen.
Slot
Je uiterlijke wereld is niet de waarheid. Het is slechts een manifestatie van jouw innerlijke wereld. De onzekerheid over mijn uiterlijk is enkel de uitdrukking van mijn onzekere innerlijk. Alleen daar is eventueel verandering mogelijk.
Innerlijke rust ;-)
Ik heb een lange nek ;-)
BeantwoordenVerwijderen